Wobbegong jest wspólnym imieniem danym 12 rekinom z rodziny Orectolobidae. Występują one w płytkich, tropikalnych wodach zachodniego Pacyfiku i wschodniego Oceanu Indyjskiego; głównie dookoła Australii i Indonezji. Jeden gatunek (japoński wobbegong, japonicus Orectolobus) występuje właśnie w kraju kwitnącej wiśni. Słowo „wobbegong” pochodzi z australijskiego rdzennego języka aborygenów i oznacza „kudłata broda”, odnosząc się do zrostów dookoła ust rekina.
Wobbegong spędza dużo czasu na dnie odpoczywając w ukryciu. Zazwyczaj osobniki mają ok. jednego metra, ale niektóre rekiny z tej rodziny osiągają nawet do trzech metrów długości.
W kamuflażu często pomaga im symetryczny wzór nieco „militarnych” oznakowań, które przypominają dywan. Z powodu tego wzoru, wobbegongs i ich krewni często nazywani są rekinami dywanowymi. Kamuflaż jest ulepszony przez obecność bokobrodów otaczających szczękę wobbegongów, których to używają, by zwabić i schwytać rybę. Wobbegong wykorzystuje to, że go nie widać, chowa się między skałami i chwyta mniejszą rybę, która pływa zbyt blisko. Jest to typowa zasadzka dla drapieżników morskich.
Wobbegong nie jest ogólnie niebezpieczny chyba że będzie sprowokowany. Może ugryźć ludzi, którzy przypadkowo na niego nadepną w płytkiej wodzie. Wobbegong jest bardzo gibki i elastyczny; może np. łatwo ugryźć rękę, która trzyma jego ogon. Posiada on wiele małych ale ostrych zębów i ich ukąszenie może być niebezpieczne.
Dlatego zabaw z tym rekinem tak jak z innymi morskimi organizmami należy po prostu unikać.
Zdjęcia wykonano na Tanjune Putus – archipelag Raja Ampat
